Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την | Kahlil Gibran

Όταν η αγάπη σε καλεί,ακολούθησε την |Kahlil Gibran

Μίλησέ μας για την Αγάπη...

Κι εκείνος ύψωσε το κεφάλι του και αντίκρισε το λαό… 
Κι απλώθηκε βαριά ησυχία. Και με φωνή μεγάλη είπε:

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την, 
μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα. 

Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της, μπορεί να σε πληγώσει. 

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, 
μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου, σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί, όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. 
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. 
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σαν δέματα σταριού σε μαζεύει κοντά της. 
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει. 
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. 
Σε αλέθει για να σε λευκάνει. 
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. 
Και μετά σε παραδίδει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το Άγιο Δείπνο.

Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις, να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά, αν από φόβο σου γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις την γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. 

Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, 
και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της. 
Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, 
γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Η αγάπη δεν είναι καμιά άλλη επιτυχία εκτός από την εκπλήρωση της. Αλλά, αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στην νύχτα. 

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. 

Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης. 

Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης. 

Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. 

Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ’ ευγνωμοσύνη στην καρδιά.

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

 Kahlil Gibran