ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ, Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ, Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

Το Ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία. 

Ένας από τους πιο αγαπημένους χορούς του Έλληνα, 
ο Ζεϊμπέκικος είναι Αρχαϊκός Χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι Ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και μετά τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922. 

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. 
Δεν έχει βήματα, είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα, που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται. 

Ετυμολογείται από την λέξη "ζει"=Ζευς και την φρυγική λέξη "Βέκκος", που σημαίνει ψωμί και με το πέρασμα του χρόνου από την Μακεδονική - Θρακική αυτή λέξη έγινε "μπέκος". 

Ο Ζεϊμπέκικος ήταν χορός των Ζεϊμπέκηδων 
(σώμα ειδικών δυνάμεων του τουρκικού στρατού). 

Χορός δύσκολος, (αρκεί ελάχιστος χώρος για να το χορέψεις), χωρίς βήματα. 

Ιεροτελεστία με εσωτερική ένταση ,νόημα και αυτοσυγκέντρωση, που ο χορευτής οφείλει να το ξέρει και να σέβεται. 

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. 
Η απελπισία της ζωής. 
Το ανεκπλήρωτο όνειρο. 
Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». 
Το κακό που βλέπεις να έρχεται. 
Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων. 

Το Ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα, ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. 

Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε.

 Χορεύεται από έναν χορευτή μόνο, 
που αυτοσχεδιάζει τα βήματα, 
συντονίζει με νόημα τις κινήσεις του μαζί με το άκουσμα του τραγουδιού, και 
στέλνει"σήματα" ότι είναι γεμάτος αισθήματα 
και ξέρει τι θέλει. 
Ή είναι απελπισμένος από τη ζωή, 
ή έχει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο. 
Πότε μ' ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο. 

Ο Ζεϊμπέκικος ΔΕΝ είναι χορός για γυναίκες, (ήταν προσβολή για κάποιον που συνόδευε γυναίκα να εκδηλώνει ενώπιον τρίτων καημούς), αλλά αυτό πια ισχύει μόνο στη θεωρία, ο χορός πλέον είναι unisex. 

Το Ζειμπέκικο είναι ένας υπέροχος λαϊκός χορός, συγκλονιστικός για τον χορευτή και τους θεατές. 

Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα, πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. 

Οι ψευτόμαγκες με το τζελ, που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα, εκφράζουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θέλει να μας περάσει η αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου. 

Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας, είναι θηλυκό ή τίποτα. 
Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ' άλλα. 

Αυτό είναι το αρχέτυπο. 
Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. 

Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας, που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά. 

"Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες, 
τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει 
τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός και μια νεαρή σε ένα κακόφημο καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ' όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα", γράφει ο Δ.Χαριτόπουλος. 

Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος, 

αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο. 

Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά, που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο. 

ΠΗΓΗ: http://www.musicheaven.gr/ ΠΗΓΗ: https://fifidouka.wordpress.com/