«Ευθραυστότητα στον Κόσμο του Κορονοϊού» Γράφει η Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου

 

«Ευθραυστότητα στον Κόσμο του Κορονοϊού»

Πριν, σε κατέκριναν, για την απομόνωση, για την αποξένωση, για την απόκρυψη των συναισθημάτων, για αγκαλιές και φιλιά που δεν έδωσες...

Τώρα...

Μείνε μακριά, από συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, παιδιά, εγγόνια...την οικογένειά σου.

Μείνε μακριά, από τη δουλειά σου που απέκτησες τόσο δύσκολα. Μείνε πάλι άνεργος...

Μείνε μακριά, από πολιτιστικές εκδηλώσεις, από θέατρο, από... από...από κάθε δραστηριότητα Τέχνης και πολιτισμού.

Μείνε τελικά μακριά από την ίδια τη ζωή...

Για χάρη της ζωής.

Φόρεσε μάσκα παντού και μη μιλάς πολύ, μην αναπνέεις, μην ξεφυσάς, μην γελά, εκπέμπεις αέρα μολυσμένο...

Πλύνε πολύ καλά τα χέρια σου.

Αποστείρωση κάνε στα ρούχα σου.

Αποστείρωση στις σκέψεις σου έκανες;

Απολύμανση κάνε στην ανάσα σου.

Ξέπλυνε με καθαρό οινόπνευμα την καρδιά σου.

Και προσοχή, όταν συναντάς γνωστό, μην ανοίγεις αγκαλιά.

Και κράτα τα φιλιά.

Τα χέρια κάτω, άσε χειραψίες.

Μη δίνεις γενικά, για ανυπακοή υποψίες.

Πρέπει, πρέπει... Νουθεσίες, απαγορεύσεις.

Μάθε, ρε παιδί μου να κρατάς αποστάσεις.

Μάθε, γιατί η ζωή τώρα απαιτεί, να συνηθίσεις έτσι...

Συνήθισε, ίσως πάρει χρόνο, αυτή η νέα συνήθεια 

της πραγματικότητας.

Και η ζωή συνεχίζεται...

Όμως, δεν είναι αλήθεια. Μερικές φορές η ζωή δεν συνεχίζεται...

Απλά περνάνε οι μέρες...

Σε μια νέα ρουτίνα γεμάτη από ευθραυστότητα.

Όταν γνωρίζεις πως όλα γύρω σου, είναι αφημένα σε ανελέητους ανέμους και ότι οι παλίρροιες ζωής, μόνο πλημμυρίδες δίνουν, αρχίζεις να καταλαβαίνεις, ότι αυτό θα κρατήσει πολύ, για το καλό σου, για το καλό όλων, όλα αυτά.

Ακούς τους αριθμούς που ξεστομίζουν οι κύριοι του Υπουργείου Υγείας και οι δημοσιογράφοι, στις καθημερινές ενημερώσεις, χωρίς κανένα συναίσθημα σχεδόν... Αριθμοί...

Το τελευταίο 24τετράωρο, κρούσματα 2.500, διασωληνωμένοι 400, θάνατοι 71...

Αριθμοί... νούμερα...στις ψυχρές οθόνες, στις ψυχρές ανακοινώσεις...

Όχι, δεν είναι άψυχοι αριθμοί, 

είναι ά ν θ ρ ω π ο ι...

Μόνο οι γιατροί και οι νοσηλευτές, δείχνουν, μέσα στην κούρασή τους, τον πόνο τους.

"Σήμερα χάσαμε τόσους ανθρώπους, τόσες ζωές..."

Νιώθουν τους ασθενείς τους, νιώθουν την επικίνδυνη ασθένεια, νιώθουν τον ιό στο πετσί τους. Έχασαν πολλούς συναδέλφους τους...

Δεν αποκαλούν τους ασθενείς "μολυσμένους"..

Ένα συνειδητοποιημένο νοσηλευτικό, με το συναίσθημα της ευθύνης στα ύψη, ας δουλεύουν ώρες ατελείωτες. 

Αφού οι αρμόδιοι, τους δούλεψαν ότι θα προσλάβουν χιλιάδες προσωπικό υγείας, στα νοσοκομεία της χώρας... 

Και ότι θα προλάβαιναν το 2ο κύμα Κορονοϊού, δημιουργώντας εκατοντάδες Μ.Ε.Θ...

Τους πρόλαβε όμως το 2ο κύμα Κορονοϊού...

Με τα πρώτα κρούσματα πνίγηκαν, στην ανευθυνότητά τους. 

Υγεία ενός κατώτερου συστήματος και όμως υπάρχουν άνεργοι γιατροί, νοσηλευτές, καθαρίστριες...

Και μηχανήματα πολλές φορές αχρησιμοποίητα, γιατί δεν υπάρχει προσωπικό...

Απλά περνούν οι μέρες, η ζωή στο κόκκινο...

Στάσιμη, απλά επίπονα περνούν οι μέρες.

Περνούν επίπονα για μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς.

Που προσπαθούν στην νέα πραγματικότητα της τηλεκπαίδευσης, χωρίς ίχνος εκπαίδευσης. 

Πολλάκις χωρίς συσκευή να συνδεθούν... 

" Καλά πάρτε τώρα απουσίες και μετά μοιράζουμε και συσκευές..."

Έτσι ξεκίνησαν...Με μια εκπαίδευση δύο ταχυτήτων, για μαθητές έχοντες και κατέχοντες και μαθητές μη έχοντες και μη κατέχοντες...

Τελικά ο Κορονοϊός, έβγαλε αλήθειες στην επιφάνεια, αυτής της κοινωνίας. 

Περνούν επίπονα οι μέρες για εργαζόμενους στο σπίτι, 

Για εργαζόμενους, που ανοιγοκλείνουν οι επιχειρήσεις 

όπου εργάζονται. Αβέβαιο το μέλλον τους...

Είναι εργαζόμενοι ή άνεργοι;

Και οι καταστηματάρχες, πότε θα ανοίξουν, πότε θα σηκώσουν πάλι ρολά... Ή θα παραμείνουν μονίμως κατεβασμένα, υπό το βάρος δυσβάσταχτων χρεών;

Και αυτή η λίστα των ανέργων, πώς μεγαλώνει τόσο γρήγορα;

Πώς μεγαλώνει ο πόνος της φτώχειας;

Αχ, αυτός ο Κορονοϊός...

Ένας ιός, που θα χρεωθεί το σύνολο των ανέργων και προ Κορονοϊού...

Θα χρεωθεί την φτώχεια και την ανέχεια όλου του κόσμου...

Εύθραυστη η νέα πραγματικότητα.

Να ξέρεις ότι κινδυνεύεις, να χάσεις δουλειά, να κατεβάσεις ρολά, να κλείσουν τα σχολειά...

Να ξέρεις ότι κάποια μέρα μπορεί να νοσήσεις από τον ιό και να χρειαστείς το Ε.Σ.Υ...

Και τότε, στο εσύ θα μείνεις. Εσύ, μόνη - ος, θα κάνεις το τεστ Κορονοϊού. Εσύ απομονωμένος στο σπίτι της μοναξιάς. Εσύ και 

ο φόβος σου...

Και μη χρειαστείς να νοσηλευτείς...

Μπλοκάρεις το σύστημα υγείας...

Δεν έδειξες ατομική ευθύνη...

Ποιο σύστημα Υγείας, δηλαδή προ πανδημίας ανθηρό ήταν;

Ίσως όμως ανέδειξε την ευθραυστότητα του τώρα, στην εποχή του Κορονοϊού.

Περνούν επίπονα οι μέρες, για τους ηλικιωμένους, που στην εποχή του Κορονοϊού, έμαθαν ότι η ηλικία, άνω των 65, θεωρείται, νόσος. Υποκείμενο νόσημα τα χρόνια τους... Αλλά σύνταξη στα 67...

Πώς αλλάζουν οι θεωρίες, από τα κυβερνώντα συστήματα; 

Κατά τα συμφέροντα βεβαίως, βεβαίως.

Για να δούμε, θα γίνει αιτία, για σύνταξη στα 60, αφού υποκείμενο νόσημα...

Εδώ κόβονται αναπηρικές συντάξεις, για επανεξέταση, με εμφανή την μη ικανότητα, για εργασία...

Αυτά τα δηλώνουν τώρα, στην εποχή του Κορονοϊού... 

Αύριο αν διαμαρτυρηθούν οι εύθραυστοι ηλικιωμένοι, για τις συντάξεις πείνας, θα τους πάρουν στο κατόπι τα Μ.Α.Τ...

Περνούν επίπονα οι μέρες, για την γιαγιά και το παππού, που μια τους λένε μακριά από το εγγόνι, μη σας μεταδώσει τον ιό... 

Και μια τους λένε πως τα παιδιά δεν μεταδίδουν τον ιό... Γιατί δεν πρέπει να κρατούν τα εγγόνια, όταν ο ιός, κλείνει παιδικούς σταθμούς και σχολεία. Αφού δεν πρόβλεψαν πριν για νέες αίθουσες, προσλήψεις εκπαιδευτικών.

Επί Κορονοϊού, μάθε, να μην σε εκπλήσσουν οι αριθμοί, των αρρώστων, των ανέργων, των κατεβασμένων ρολών, τα κλειστά σχολεία, των αγέλαστων παιδιών, των μελαγχολικών εφήβων, των ηλικιωμένων που τους φόρτωσαν υποκείμενο νόσημα, την ηλικία...

Επί Κορονοϊού φυσιολογικό, το να πεθαίνουν άνθρωποι με λίγο άσμα, με καρδιοπάθεια, με διαβήτη, με λίγα κιλά παραπάνω... Υποκείμενα νοσήματα...

"Έχασαν τη μάχη σήμερα 60, όλοι, είχαν υποκείμενα νοσήματα..." Δηλώνουν χωρίς αιδώ.

Δ η μ ό σ ι α Υ γ ε ί α... Ατομική ευθύνη όλων μας... Έγινε εύθραυστη επί Κορονοϊού ή πάντα ήταν;

Τώρα σπεύδουν όπως όπως να την θωρακίσουν, έπρεπε να γίνει αυτό, της πανδημίας, για να δουν ότι, το πλοίο γέρνει, προς ναυάγιο οδηγείται...

Και ξαφνικά αναζητούνται "ρυμουλκά"...

Τώρα πως βρέθηκαν τα κονδύλια; Πώς δόθηκαν οι δωρεές;

Συνάνθρωπε, μείνε όρθιος σε αυτήν την καταιγίδα...

Φρόντισε το σπίτι σου, το σώμα σου, το πνεύμα σου.

Γίνε αποδημητικό χελιδόνι, πέτα ψηλά, δες τις γειτονιές, όλης της Γης.

Στον ίδιο πόνο, στον ίδιο θάνατο δοσμένες.

Συνάνθρωπε, να αντιστέκεσαι στη θλίψη, με ο,τι σου δίνει χαρά. Πίστεψε ότι θα ξεπεράσεις την καταιγίδα, θα ξεπεράσεις την κρίση.

Δώσε κουράγιο σε συγγενείς, φίλους, συναδέλφους.

Πίστεψε, πως ο κόσμος, δεν θα είναι πλέον ο ίδιος μετά την πανδημία.

Και να ξέρεις ότι, σημαντικός θα είσαι στην ανοικοδόμηση αυτού του νέου κόσμου.

Προσπάθησε να διατηρήσεις μέσα στην ευθραυστότητα της νέας καθημερινότητας, άφθαρτα τα συναισθήματα της αγάπης, της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού, της εμπιστοσύνης στον συνάνθρωπο.

Διατήρησε άθραυστη την δύναμη ψυχής σου.

Εκμεταλλεύσου τον έγκλειστο χρόνο σου, για επανεξέταση των ονείρων σου, των στόχων σου.

Πέτα ο,τι περιττό, σου ανέδειξε, αυτή η πανδημία.

Βρες, τον χαμένο σου εαυτό. 

Δώσε, σε αυτόν πρώτα την αγκαλιά, που σου στέρησαν οι αποστάσεις. Αυτόν έχεις δίπλα σου τώρα.

Ίσως έτσι βρεις γαλήνη μέσα στην καταιγίδα.

Μάθε στην ρουτίνα του εγκλεισμού, να δέχεσαι τα μικρά καθημερινά πράγματα, ως σημαντικά, ίσως να τα δεις και σαν θαύματα.

Παρατήρησε τη δύση, την ανατολή. 

Το λουλούδι που ανθίζει στη γλάστρα...

Βάλε ένα αγαπημένο σου τραγούδι, χόρεψε!

Δες ένα ντοκυμαντέρ για τη φύση, ταξίδεψε μαζί του σε δάση, θάλασσες...

Κάνε, ο,τι δεν έκανες στην ρουτίνα προ Κορονοϊού.

Μπες στο βάθος των πραγμάτων, τώρα που έχεις χρόνο να φύγεις από την επιφάνειά τους.

Σε δίδαξε αυτός ο αόρατος εχθρός, πως η ζωή είναι απρόβλεπτα μικρή...

Μην ασχολείσαι με ζήλιες και μίση.

Κατάλαβες τώρα, που ο πόνος και ο θάνατος, μίλησαν στην ίδια παγκόσμια γλώσσα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, πως 

ο κόσμος εύθραυστος είναι. 

Όσο κι αν εξοπλίστηκαν τα κράτη στο παρελθόν, ανήμπορα τα όπλα τους, άχρηστα ενάντια στον Κορονοϊό.

Και όλοι, τα δίνουν όλα, για ένα εμβόλιο, για χάρη της Παγκόσμιας Υγείας.

Και οι φαρμακοβιομηχανίες, ερίζουν, για την κατοχή, του πιο έμπιστου φαρμάκου αυτής της εποχής...

Θα κυλήσει ο χρόνος, και τότε θα διαπιστώσεις, ότι σώθηκες από ένα ναυάγιο.

Να, ένα θαύμα! Είσαι ζωντανός!

Δες έξω φθινόπωρο...

Γύμνωσαν τα κλαδιά των δέντρων...

Κοίτα φάνηκε ο ουρανός.

Να, άλλο ένα θαύμα!

Πάρε τηλέφωνο έναν γνωστό που πέρασε τον Κορονοϊό.

Χριστούγεννα φτάνουν...

Το μήνυμα του θυμήσου...

Πες του, έρχεται η άνοιξη σε λίγους μήνες.

Τι σχέδια έχει;

Οι μέρες δεν θα περνούν απλά. Θα καταγράφουν στιγμές ΖΩΗΣ, μέχρι να συναντήσεις την "Άνοιξη" που ΟΛΟΙ, ΕΜΕΙΣ, της Γης οι Ένοικοι, αναμένουμε, με ανοιχτές αγκαλιές!

Αλλά ο Κόσμος θα έχει αλλάξει;

Θα έχει κατανοήσει την ευθραυστότητα του, μπροστά σε αόρατους και ορατούς εχθρούς;

Θα δώσει τα χέρια;

Θα δείξει αλληλεγγύη, στον Παγκόσμιο Συνάνθρωπό του;

Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου

18 Νοεμβρίου 2020