Ευγνωμοσύνη | Όταν έχει περάσει η καταιγίδα | Γράφει η Αναστασία Ριζοκώστα

 Ευγνωμοσύνη: 

Όταν έχει περάσει η καταιγίδα

Γράφει η anastasia-rizokosta

Κάποια χρόνια μετά την βαθιά κατάθλιψη... 

Κάποια χρόνια μετά τις φοβίες, μέχρι και για το γεγονός ότι νύχτωνε! 

Κάποια χρόνια μετά τις απίστευτα έντονες κρίσεις πανικού, που δεν ήξερα που και πώς θα τελειώσουν… 
Κάποια χρόνια μετά… 
Κοιτάω πίσω και το μόνο που νιώθω είναι ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ!   

Ευγνωμοσύνη απέναντι στο σύμπαν και στον εαυτό μου που τα κατάφερε. 

Ευγνωμοσύνη για όλα τα μαθήματα που πήρα, για όλες τις αντοχές 

που υπήρχαν μέσα μου και βγήκαν στην επιφάνεια, όταν χρειάστηκε, 

για την διαπίστωση, ότι πραγματικά υπάρχει κάτι, κάποιος (όπως θέλετε, πέστε το), «εκεί έξω», που είναι πάντα δίπλα μου και όταν τον/την  επικαλεστώ, μου θυμίζει ότι είμαι πιο δυνατή απ’ ότι νομίζω, πιο αποφασισμένη να βγω στο φως απ’ όσο νομίζω, πιο διατεθειμένη να ΖΗΣΩ,  απ’ ότι νομίζω. 

Κάποια χρόνια μετά και έχω ξεπεράσει όλη αυτή την δύσκολη κατάσταση, στην οποία βρισκόμουν για χρόνια… κατά 99%! 

Κρατάω αυτό το 1% για πολύ συγκεκριμένους λόγους, όσο κι αν φαίνεται παράξενο. 

Το «κρατάω» γιατί θέλω πάντα να θυμάμαι! 

Θέλω να θυμάμαι το τι μεγάλη γκάμα χρωμάτων έχει ο φόβος και σε ποια μονοπάτια μπορεί να οδηγήσει το μυαλό και να χαθεί. 

Θέλω να θυμάμαι το πόσο τεράστια δύναμη υπάρχει μέσα μου, για να βρω το σωστό, για μένα, μονοπάτι και να μην χαθώ στα χρώματα 
του φόβου. 

Θέλω να θυμάμαι, το πόσο πολύ βοηθήθηκα και το πόσο σοφότερη και περισσότερο έμπειρη έγινα μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία. 

Θέλω να θυμάμαι ότι, και θέλω και μπορώ,να βοηθήσω όποιον/α μου το ζητήσει, με πολύ μεγάλη χαρά και σεβασμό, για να βρει 

τη δύναμη, που υπάρχει μέσα του και να τη χρησιμοποιήσει, για να γυρίσει πίσω στην υπεροχότητα του είναι του! 

Είμαι πεπεισμένη πλέον ότι 
οι δυσκολότερες καταστάσεις, που περνάω στη ζωή μου, είναι αυτές 
που μου δίνουν τα μεγαλύτερα μαθήματα. 

Είναι αυτές που χρειάζεται να παρατηρώ πιο επισταμένα, για να βρω το βαθύτερο νόημά τους, το τι ήρθαν να μου χρησιμεύσουν στη ζωή μου.

Είναι αυτές που με κάνουν πιο δυνατή, με μεγαλύτερη αίσθηση ευγνωμοσύνης απέναντι στο μεγαλειώδες δώρο της ζωής. 

Είναι αυτές που μου θυμίζουν πάντα, ότι το να νιώθω υψηλής συχνότητας συναισθήματα, είναι, τελικά, ΕΠΙΛΟΓΗ μου! 

Συναισθήματα όπως ευγνωμοσύνη, χαρά, εμπιστοσύνη, αγάπη! 
Και το να τα αισθάνομαι αυτά, να μην έχει να κάνει με εξωγενείς παράγοντες. 
Να μην έχει να κάνει με το, πώς μου φέρεται ο οποιοσδήποτε.
Ούτε με το τι συμβαίνει στο περιβάλλον μου και στον κόσμο γενικότερα. 

Αλλά το πώς ΕΓΩ επιλέγω να αντιμετωπίσω όλα αυτά και να αισθανθώ απέναντί τους… 

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, 

το πώς η ευτυχία είναι επιλογή, που θα σας πω πώς το κατάφερα και 

τι όμορφα με κάνει να νιώθω, την επόμενη φορά που θα  συναντηθούμε ... εδώ! 
Με πολύ αγάπη, Αναστασία.

Πηγή: Ευγνωμοσύνη | Όταν έχει περάσει η καταιγίδα