Πεθύμησα μια βόλτα | Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Πεθύμησα μια βόλτα

Είναι κάποιοι άνθρωποι που εμφανίζονται την ώρα που πεθύμησες μια βόλτα. Τη στιγμή που χρειάζεσαι μια βόλτα.

Εκεί που έχεις μπλοκάρει, μπερδευτεί, χάσει τον προσανατολισμό σου, λένε λέξεις, δίνουν ματιές, σφίγγουν χέρια, ανοίγουν αγκαλιές. 

Κι οι απαντήσεις που αναζητούν τα αναπάντητα σου, παρουσιάζονται μπροστά σου. 

Όσοι έχουν νιώσει τέτοιες βόλτες στη ζωή τους, καταλαβαίνουν....

Ένα γράμμα από άγνωστο «ξωτικό» σ' ένα δάσος με έλατα.

Ένα κείμενο με τους ίδιους προβληματισμούς, που ίσως γράφτηκε για άλλον αποστολέα μα κάπως και συ έγινες παραλήπτης του.

Λίγα μπαλόνια απρόσμενα και αναπάντεχα που σε καλωσόρισαν σαν άνοιξες την πόρτα του σπιτιού σου.

Μια φιλική συνάντηση που για λίγες στιγμές φώτισε τις γωνιές και τα πατάρια του δρόμου σου.

Ένα τηλεφώνημα σημαντικό, λόγω της ανάγκης σου να ευχαριστήσεις αληθινά και που βρήκε χώρο να ξεπεράσει την απομόνωση.

Ένα χαμόγελο στο λεωφορείο της βόλτας σου από έναν άγνωστο που προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει χωρίς κανένα λόγο και σου ξανάδωσε την ελπίδα για ανιδιοτέλεια και ανθρωπιά που πριν λίγο είχες αμφισβητήσει ξανά.

Μια αναγεννημένη γυναίκα, μια αδελφή, που τα λόγια της βγάλαν χέρια και σε τράβηξαν από τον άγονη πλαγιά της ραστώνης και της αναίτιας απραξίας.

Δυο προβλήματά σου που τόλμησαν να περιπλανηθούν την πιο κατάλληλη στιγμή, στους πιο κατάλληλους ανθρώπους.

Κάποια πράγματα μας ξεπερνούν, όσο κι αν θέλουμε να προγραμματίζουμε τους βίους μας. Σε κάποια πράγματα δεν ταιριάζουν τα ρολόγια.

Βρίσκονται δίπλα μας. Αποκτούν ύπαρξη την καίρια στιγμή. Ζωντανεύουν και προσφέρουν.

Αν έχεις τα μάτια της καρδιάς σου ανοιχτά, καταλαβαίνεις...

Αν έχεις τα μάτια της καρδιάς σου ανοιχτά, τα βλέπεις.... αθώα και άδολα.

Αθώα και άδολα. Δυο αγαπημένες έννοιες. 
Την μια αργοσβήνουν και την άλλη φουντώνουν. 
Σαν τη θράκα, που λίγο αν την σκαλίσεις, ανάβει και ζεσταίνει την εστία.

Αθώα και άδολα. Συνεχώς αγωνίζονται. 
Παλεύουν με τη σύγχρονη μίζερη ζωή, την απανθρωπιά, την εκμετάλλευση, την ιδιοτέλεια, τον σαρκασμό, τον υπέρμετρο και κούφιο εγωισμό μας.

Μα θα πείτε, κι αυτά ανθρώπινα δεν είναι; 
Όλοι μας δεν τα έχουμε υιοθετήσει ηθελημένα ή αθέλητα; Αλλά αυτή η επαναλαμβανόμενη ισχύ τους στην καθημερινότητά μας, η σημαντικότητα που τους προσάπτουμε, τελικά, δεν μας κάνει ζωντανά ράκη;

Απογοητευμένη από ανθρώπους και από τη δική μου συμπεριφορά, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω πως ήταν και η μέρα του Χρήστου. 
Του ‘στειλα ευχές: «Χρόνια Πολλά! Να χαίρεσαι τις Αγάπες σου! Να τις βλέπεις να αυξάνονται όπως σου Αξίζει!»

Χωρίς να το ζητήσω, και χωρίς κι ο Χρήστος να το ξέρει, 
η απάντηση που αναζητούσα μου δόθηκε.

«Η Αγάπη δεν έχει όριο. Μπορείς πάντα να αγαπάς περισσότερο, αλλά να μην την μπερδεύουμε με τη λαγνεία ή και με άλλα συναισθήματα και καταστάσεις, όπως κάνουν οι περισσότεροι στην εποχή μας.
Αυτοί που έχουν Αγνή και Άδολη Αγάπη δεν ξεμένουν ποτέ! Αυτό θέλω να πετύχω στη ζωή μου, τίποτα άλλο!»

Αγνή και Άδολη Αγάπη.
Σπάνια.

Όσοι την έχουν νιώσει, ξέρουν και τη δύναμή της και τον πόνο της και το Φως της!

Όσοι θέλουν να την περπατούν, ανεξαιρέτως κόστους, καταλαβαίνουν...

Κι ο καθένας με τις βόλτες και τα βάσανά του. 

Πώς πεθύμησα μια βόλτα;

Πηγή: pressworkers.com