Η Αγάπη είναι Σοφία
Γράφει ο Μανώλης Κατσούλης
Κάνε αυτό που μια φωνή μέσα σου, σαν παρακαταθήκη της απόστασης, μεταξύ του μηδενός και του άπειρου,κάθε φορά σε προτρέπει, ενσαρκώνοντας τη θεά της σοφίας και της αγάπης.
Κάνε ο,τι σου πει.
Κτίσε μαζί της ένα σκοπό και ζήσε γι’ αυτόν.
Αλλά τι νόημα θα ‘χει η ζωή σου, αν δε ζεις γι’ αυτό που πιστεύεις;
Μη βάζεις χαμηλούς στόχους.
Κτίσε μαζί της ένα σκοπό και ζήσε γι’ αυτόν.
Αλλά τι νόημα θα ‘χει η ζωή σου, αν δε ζεις γι’ αυτό που πιστεύεις;
Μη βάζεις χαμηλούς στόχους.
Στόχευε ψηλά προς τον ουρανό.
Ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βρεθείς στους γαλανούς απέραντους ορίζοντες ή ανάμεσα στην ομορφιά του χρυσού κι ασημένιου φέγγους των αστεριών.
Πρόσεχε όμως, τ’ αστέρια, ο ήλιος, το φεγγάρι δε στηρίζονται πουθενά, παρά στη θέληση του δημιουργού τους για ζωή.
Πρέπει να δώσεις πολλά, για να μπορείς να πάρεις, αυτά που θα σε πάνε μακρύτερα απ’ τους άλλους.
Αλλά όσο πιο ψηλά θα πετάς εσύ, τόσο πιο μικρό θα σε βλέπουν οι άλλοι.
Ζήσε με αγάπη σημαίνει, αγάπα όλο τον κόσμο αλλά αγάπα και τον εαυτό σου.
Κατανόησε και δέξου το δικαίωμα του άλλου να ‘χει αντίθετη άποψη.
Αυτό δεν είναι κακό.
Αν όλοι πιστεύαμε τα ίδια, η ζωή θα ήταν μια έρημος.
Κι αν κάτι στραβώσει, προχώρα το δρόμο σου με τις μνήμες, με τις εμπειρίες
και με τη δύναμη που σου δίνει η γνώση που αποχτάς κατά την αντιμετώπιση των δυσκολιών.
Τη μοίρα και το πεπρωμένο πάντοτε πάλεψε τα με όπλο την αγάπη, υπακούουν μόνο σ’ αυτήν.
Και μη ξεχνάς πως:
Η αγάπη είναι άπειρη κι αδιανόητη.
Κι ακόμα πως:
Ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βρεθείς στους γαλανούς απέραντους ορίζοντες ή ανάμεσα στην ομορφιά του χρυσού κι ασημένιου φέγγους των αστεριών.
Πρόσεχε όμως, τ’ αστέρια, ο ήλιος, το φεγγάρι δε στηρίζονται πουθενά, παρά στη θέληση του δημιουργού τους για ζωή.
Πρέπει να δώσεις πολλά, για να μπορείς να πάρεις, αυτά που θα σε πάνε μακρύτερα απ’ τους άλλους.
Αλλά όσο πιο ψηλά θα πετάς εσύ, τόσο πιο μικρό θα σε βλέπουν οι άλλοι.
Ζήσε με αγάπη σημαίνει, αγάπα όλο τον κόσμο αλλά αγάπα και τον εαυτό σου.
Κατανόησε και δέξου το δικαίωμα του άλλου να ‘χει αντίθετη άποψη.
Αυτό δεν είναι κακό.
Αν όλοι πιστεύαμε τα ίδια, η ζωή θα ήταν μια έρημος.
Κι αν κάτι στραβώσει, προχώρα το δρόμο σου με τις μνήμες, με τις εμπειρίες
και με τη δύναμη που σου δίνει η γνώση που αποχτάς κατά την αντιμετώπιση των δυσκολιών.
Τη μοίρα και το πεπρωμένο πάντοτε πάλεψε τα με όπλο την αγάπη, υπακούουν μόνο σ’ αυτήν.
Και μη ξεχνάς πως:
Η αγάπη είναι άπειρη κι αδιανόητη.
Κι ακόμα πως:
Η αγάπη είναι σοφία.
Μανώλης Κατσούλης
30. ΣΤΗ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάβλυζες της Άνοιξης,
τ’ αρώματα,
το φως
και την αλήθεια.
Σχήματα του σύμπαντος
έκτιζαν τα χείλη σου.
Ας ανάψει ένα αστέρι,
πώς ν’ αντέξω
την άναστρη οδύνη
της απέραντης νύχτας.
Όλοι οι ουράνιοι ήχοι
βγαίναν απ’ τη φωνή σου.
Η αθανασία σταύρωνε το άγνωστο.
Τις συγχορδίες έριξα στο τζάκι.
Το φως του κόσμου
ζωγράφιζε τη γη,
τον ουρανό και μένα,
στα γαλάζια μάτια σου.
Βάρκα στο πέλαγος, μόνη.
Ήσουν Θεού που μέθυσε
το πιο όμορφο δημιούργημα,
του πόθου του υπόσχεση,
της μοίρας αετός,
της έμπνευσης ξωκλήσι.
Μια νέα εποχή άνοιξε τα φτερά μου.
Κι έγινες γύρη λουλουδιών,
σκέψεις αγάπης,
ελπίδας μύρα
κι άβατο της ψυχής μου.
Τη σοφία των ονείρων
γεύτηκα στον ύπνο μου.
Ξερίζωσες τις νύχτες μου,
με αστέρια που τρεμόπαιζαν
άγγιξες την καρδιά,
ενέγραψες στο μυαλό
τα πιο τρελά μου όνειρα
και την αφθονία των αστεριών.
Ακούμπησα πάνω
στου λαιμού σου τη ζεστασιά
και τα μαλλιά σου ανέμισαν
στο πρόσωπό μου,
σημαίες της ελπίδας,
της αγάπης και του έρωτα.
Φεγγοβόλο φεγγάρι
κρέμασα στο γυμνό λαιμό σου
ν’ αχεί θρόους
καθώς θα περνά
τ’ αγέρι του βοριά
στις γειτονιές χρόνου.
Έκλεισα
τα φτερωμένα μάτια μου
στην τέφρα
των θλιβερών στίχων του χθες,
πλαγιάζοντας σε σιδερένιο κρεβάτι
πάνω στα βελούδινα στήθη σου
και θα τ’ ανοίξω στη λάμψη
της συντέλειας των αιώνων. ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ