Δεν είναι που σταματάς να αγαπάς, είναι που κουράστηκες. Γράφει η Ρένα Γέρου.

 Δεν είναι που σταματάς να αγαπάς, 

είναι που κουράστηκες.

Γράφει η Ρένα Γέρου.

Δεν είναι που σταματάς να αγαπάς.

Είναι που κουράζεσαι να κλαις.

Τον κλείνεις απ’ έξω και νιώθεις ανάλαφρη 

κι αργότερα ευτυχισμένη.

Σταματάνε και οι καυγάδες. Παύει κι ο θυμός.

Αν κάτσεις και το σκεφτείς, 

η μόνη γαλήνη υπάρχει στο “μακριά” κι όχι στο “μαζί”. 

Ακόμα και το σεξ, δουλειά είχε καταντήσει.

Κοροϊδεύεις τις συμβάσεις και τους συμβιβασμούς 

και καταντάς να τους υπηρετείς.

Δεν χάνεσαι στο ηλιοβασίλεμα με μια μηχανή ή ένα αμάξι. 

Τα καυτά φιλιά, κρυώνουν κάπως.

Ξαφνικά, έγινες εκείνη η μαμά στην παραλία 

που μαζεύει κουβαδάκια 

ή κυνηγά την μικρή να φάει το φρούτο της. 

Ο έρωτας έχει τσαλακωθεί 

μέσα στην ρουτίνα και τις υποχρεώσεις.

Κι έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιείς, 

πως δεν είσαι καν προτεραιότητα, 

αλλά έγινες η αναπληρωματική. 

Αυτό είναι το μεγαλύτερο χτύπημα απ’ όλα.

Πότε συνέβη αυτό;

Ίσως τότε που έλειπες 

ώρες ατέλειωτες στην δουλειά να καλύψεις ανάγκες, 

να προσφέρεις σ’ εκείνον και στα παιδιά. 

Τότε που άφησες τον εαυτό σου κατά μέρος 

και κουρασμένη μόλις είχες σχολάσει, 

άρχιζες τις δουλειές του σπιτιού, να έχουν φαγητό, 

να υπάρχει μια τάξη και να λειτουργούν όλα άψογα.

Κάπου χάθηκαν τα πάντα στην απομάκρυνση.

Κι ήρθε η στιγμή που άνοιξες τα μάτια και είπες:  

"Καλύτερα μόνη." 

Τότε, που ξανάγινες Γυναίκα. Άνθρωπος.

Έβαλες τον εαυτό σου πάλι μπροστά. 

Άρχισες να σε φροντίζεις και να νιώθεις επιτέλους, καλά.

Ευτυχώς που όλοι κάνουν τις επιλογές τους. 

Οι δικές του θα γίνουν η τιμωρία του.

Ευτυχώς δεν τα ξόδεψες όλα για χάρη του.

Έμεινε και κάτι στην άκρη για να περιθάλψει Εσένα.

Πηγή: