Μου αρέσει ο χειμώνας.
Ανέκαθεν σαν εποχή τη λάτρευα, αλλά τα τελευταία χρόνια απέκτησε άλλο ενδιαφέρον.
Χειμώνας σημαίνει κρύο. Κρύο σημαίνει μακριά μανίκια. Μακριά μανίκια σημαίνει δεν φαίνονται τα tattoos.

Σημαίνει ηρεμία. Ησυχία στο κεφάλι μου.
Όχι δεν υπερβάλω. Ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι κρίνουν από τα ράσα τον παπά.

Ορίστε; Δεν το σκέφτηκες ποτέ;  Ούτε που σου πέρασε ποτέ από το μυαλό;
Μήπως με γνώρισες άνοιξη προς καλοκαίρι; Και δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Γιατί όλοι εκείνοι που με γνώρισαν χειμώνα την άνοιξη με αντιμετώπισαν αλλιώς. Ξέρεις τι εννοώ έτσι; Λες και είχα μεταλλαχθεί.
Ξαφνικά, ένιωθα πράσινη. Με τέσσερα αυτιά και οκτώ πόδια. Και είδος προς συζήτηση και αμφισβήτηση.

Άσε όλες εκείνες τις επιεικώς ανόητες ερωτήσεις. Που στόχο δεν έχουν να μάθεις κάτι. Απλά να δείξεις, πως γνωρίζεις.
“Σκέφτηκες πώς θα φαίνεται όταν γεράσεις;”

Ναι ρε “ατσαλάκωτη” η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν, 

ότι αν προλάβω να γεράσω, δεν θα 'χω άλλες έννοιες, παρά μόνο, 

αν φαίνεται ζαρωμένο το tattoo.
Αμ το άλλο το θεϊκό; Αυτό που είναι λες
και σας το μαθαίνουν κάπου.
“Δεν μου αρέσει, αυτό που έχεις κάνει.

Είναι πολύ φανταχτερό και “χτυπάει” άσχημα για γυναίκα.
Και πότε ακριβώς, θυμάσαι να σε ρώτησα;
Εσένα. Που η Άρτα και τα Γιάννενα έχουν λιγότερα φτιασίδια για πούλημα, από ότι φοράς εσύ σήμερα.

Εγώ το κουβαλάω. Σε εμένα έπρεπε να αρέσει.
“Μα και συ. Μεγάλο βρε παιδί μου.
Κάτι πιο μικρό δεν μπορούσες να κάνεις; Να μη φαίνεται τόσο”

Όχι καλή μου. Το μέγεθος έλεγες πως μετράει. Το ξέχασες τώρα;
“Μα δεν είναι θηλυκό. Απορώ πως αρέσεις.”
Μα μικρή γλυκιά μου “ψεύτικη” βλεφαρίδα, με το ασορτί ψεύτικο φρύδι, που φοβάσαι να ιδρώσεις μήπως και ξεβάψεις, αρέσεις εσύ.

Για μένα αναρωτιέσαι; Όλοι έχουμε το ταίρι μας, μην νοιάζεσαι για μένα.
Έχω συναντήσει συμπεριφορές και συμπεριφορές, από ανθρώπους κι ανθρωπάκια.
Καταλήγω πάντα στο ίδιο.

Ο αγενής, ο κούφιος, ο ανασφαλής υποκριτής
(αυτή η τελευταία κατηγορία είναι η πιο επικίνδυνη να ξέρετε)
βαφτίζει ειλικρίνεια την αγένεια του, και σου απαντάει σε ερωτήσεις, που ποτέ δεν έκανες.

Ξέρετε ποια διαφορά, έχουμε εμείς με τα tattoos με εσάς που δεν έχετε;
Δεν σας κρίνουμε από αυτό.
Σας δεχόμαστε και χωρίς. Μπορούμε να σας συναναστραφούμε κι ας μην έχετε.
Κι ας αναρωτιόμαστε καμία φορά, πώς αφήνετε, τόσο υπέροχους καμβάδες κενούς.

Γιατί να ξέρετε, εκεί που εσείς βλέπετε “μουτζούρες”, εμείς βλέπουμε “κενό”.
Αλλά δεν σας κρίνουμε απ´ αυτό.
Και φυσικά, δεν είναι όλοι, αυτοί που δεν έχουν, ίδιοι. Αλλά ούτε όσοι έχουν.

Έχω συναντήσει απίστευτη “βρωμιά”, καλυμμένη με πανάκριβα κοστούμια, ή απλησίαστες για τα περισσότερα βαλάντια, γόβες.
Στον αντίποδα, έχω συναντήσει υπέροχες ψυχές, “στολισμένες” με αμέτρητα σκουλαρίκια και tattoos.
Δεν είμαστε όλοι παρορμητικοί. Ούτε κάνουμε χρήση ουσιών. 

Δεν θέλουμε την προσοχή σας. Και ζούμε εύκολα, χωρίς να μας αποδέχεστε.

Δεν είστε μέσα σε αυτά, που μας απασχολούν. Γιατί να ξέρετε, έχουμε και μεις ζωή. Αληθινή. Ίσως και να μην διαφέρουμε όσο νομίζετε.
Είμαστε ίδιοι, αλλά πιο χρωματιστοί. Αγαπάμε, πονάμε, νοιαζόμαστε, έχουμε παιδιά και οικογένειες, γονείς και φίλους. Απλά είμαστε χρωματιστοί.
Αλλά βέβαια. Το διαφορετικό, ήταν πάντα κόκκινο πανί. Τρόμαζε και προκαλούσε.

Ο ρατσισμός, σε όλο του το μεγαλείο. Άνθρωποι κι ανθρωπάκια. Που ζουν χωμένα, μέσα στα στερεότυπα και τις ανασφάλειες, ξεχνώντας να ζήσουν.
Και ασχολούνται με την εικόνα.

Γιατί αυτό έμαθαν. Έτσι μόνο νομίζουν πως υπάρχουν.
Καθόλου δεν μας νοιάζει, αν σας αρέσουμε, να ξέρετε. Μας φτάνει, που αρέσουμε σε εμάς.

Πηγή: