Γεννήθηκα κυνηγός, κι αν δεν το βλέπεις, φταίει η συμπεριφορά σου, όχι εγώ...

Γεννήθηκα κυνηγός, κι αν δεν το βλέπεις, φταίει η συμπεριφορά σου, όχι εγώ...

Γράφει ο Ανδρέας Κόγγος

Θα μπορούσα κι εγώ να σου κάνω παράπονα 

για διάφορους λόγους.

Είμαι άνδρας θα πεις, δεν μου επιτρέπεται! 

Άνδρας όμως δε σημαίνει ότι δεν είμαι άνθρωπος!

Βλέπεις, δεν είμαι φτιαγμένος από πέτρα, νιώθω.

Θα μπορούσα κι εγώ να είμαι επιθετικός προς εσένα 

με το ύφος που σου μιλάω.

Θα μπορούσα να σου καταλογίζω ευθύνες, 

μα δεν το κάνω.

Προτιμώ να σε λέω “κορίτσι μου”, 

αυτό σου ταιριάζει περισσότερο.

Θυμήσου όμως κορίτσι μου!!

Ανέκαθεν ήμουν κυνηγός. 

Το ξέχασες και πιστεύεις πως το ξέχασα κι εγώ.

Λες πως δεν υπάρχουν πλέον άνδρες. 

Μιλάς με τόση σιγουριά σαν να τους έχεις γνωρίσει όλους.

Έχεις δημιουργήσει άποψη 

επηρεασμένη από λόγια και σενάρια της κοριτσοπαρέας σου.

Λες πως δεν σε διεκδικούν.

Βοήθησε με όμως να καταλάβω.

Ποιον να διεκδικήσω ακριβώς;

Εσένα που με κοιτάς στο μπαρ αλλά για να σε πλησιάσω 

πρέπει πρώτα να σου κάνω follow και like;

Εσένα που ξέρεις πως σε κοιτάω, ανταποκρίνεσαι, 

συζητάς με τις φίλες σου 

για τον “τύπο απέναντι που σε παίζει ”, 

μα όταν πλησιάσω, 

σε περικυκλώνουν να σε προστατέψουν 

λες και είμαι έτοιμος να επιτεθώ στο θήραμά μου;

Εσένα που, 

αν σε πλησιάσω να σε φλερτάρω, 

θα με αντιμετωπίσεις ως ανώμαλο;

Αν θες, ανταποκρίσου θηλυκά.

Αν δε θες, 

προσπάθησε τουλάχιστον να εισαι ευγενική , 

όχι ένα κακομαθημένο δωδεκάχρονο 

γιατί δεν είμαι ο πατέρας σου.

Προσπάθησες ποτέ να αρνηθείς με ένα χαμόγελο σου, 

για να δεις πόσο πιο όμορφη θα έμοιαζες στα μάτια μου;

Σε βλέπω, μου αρέσεις.

Εκ φύσεως, θέλω να έρθω κοντά σου, να σε μυρίσω!

Το αν λειτουργώ ως πραγματικό αρσενικό, 

το ξέρω εγώ, 

και θα στο δείξω με τη μισή ευκαιρία 

που θα μου δώσεις.

Έχω επιλέξει να παραμείνω στο περιθώριο 

που με έβαλες εσύ να ζω, 

τη στιγμή που με σύγκρινες με τη μάζα.

Έχω διαλέξει να μείνω μακριά απ’τη μόδα της εποχής.

Αυτή τη μόδα, που εσύ επέβαλες. 

Αυτή τη μόδα που νόμιζες θα σε κάλυπτε. 

Αυτή τη μόδα του φαίνεσθαι.

Τη μόδα του απόλυτου κενού, 

συμπεριφορών, συναισθημάτων, εκφράσεων.

Παλιομοδίτικη ουσία βλέπεις.

Ξέρω πως είσαι δυνατή.

Όμως, η δύναμή σου σε έχει παρασύρει 

στο να νομίζεις πως δεν έχεις ανάγκη. 

Κι όμως, έχεις ανάγκη το χάδι, το φλερτ, το άγγιγμα...

Μη μου δείξεις ότι τα θες όμως. 

Δεν το έχω ανάγκη για να λειτουργήσω.

Δείξε μου μόνο πως είσαι διαφορετική , 

πως είσαι μοναδική.

Και θα το έχεις “κορίτσι μου”!

Πηγή: