«Μεγαλυνάρι» του Νικηφόρου Βρεττάκου Από το έργο του «Ο χρόνος και το Ποτάμι» που γράφτηκε το 1957

«Μεγαλυνάρι» 

του Νικηφόρου Βρεττάκου

Από το έργο του «Ο χρόνος και το Ποτάμι» που γράφτηκε το 1957

Τ'όνομά σου : Ψωμί στο τραπέζι

Τ'όνομά σου : Νερό στην πηγή.

Τ'όνομά σου : Αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.

Τ'όνομά σου : Παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ' όνομά σου : Ρινίσματα ήλιου

Τ' όνομά σου : Στροφή από φλάουτο τη νύχτα.

Τ' όνομά σου : Στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.

Τ' όνομά σου : Κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την Άνοιξη   πίσω τους.

Τ' όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο

Τ' όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα

Τ' όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα

Τ' όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες  του.

Τ' όνομά σου : Ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι

Τ' όνομά σου : Ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους

Τ' όνομά σου : Μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο

Τ' όνομά σου : Ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

Τ' όνομά σου : Ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο

Τ' όνομά σου : Πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλλων

Τ' όνομά σου : Ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.

Τ' όνομά σου : Πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα

Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.

Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων

Τ' όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων

Τ' όνομά σου : Ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε.

Τ' όνομά σου : Αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.

Τ' όνομά σου : Αλληλούια πάνω στο Έβερεστ.

Απλοί και κατανοητοί στίχοι. 

Φανερώνουν όμως ποιο είναι, για τον ποιητή, το νόημα της ειρήνης: 

Να περισσεύει το ψωμί! 

Κι αυτό σημαίνει να είναι όλοι οι άνθρωποι της γης χορτασμένοι. 

Γιατί μόνο τότε θα περισσεύει «ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης», για το αύριο, για να μη λείψει από κανέναν το ψωμί, ο «επιούσιος άρτος», το ψωμί της αυριανής μέρας και να μη βασανίζεται ο άνθρωπος από αυτή την έγνοια συνέχεια. 

Να είναι απερίσπαστος για να ασχολείται και με  άλλα έργα. 

Να χαίρεται την ομορφιά του κόσμου. 

Να ακούει τ’ αηδόνια που λαλούνε κρυμμένα στις φυλλωσιές, το φλοίσβισμα των φύλλων, όταν πνέει το ελαφρό αεράκι, το κελάρυσμα του ρυακιού… 

Να μεθάει με τις ευωδιές των λουλουδιών, να μένει έκθαμβος κοιτάζοντας τον ουράνιο θόλο με τα εκατομμύρια άστρα, τα υπέροχα τα χρώματα των λουλουδιών, των νερών και των εντόμων… 

Να μπορεί να αφήνει τη σκέψη του ελεύθερη να ταξιδεύει στις απέραντες θάλασσες του πανέμορφου κόσμου και στους ωκεανούς της γνώσης. 

Να τραγουδάει!

Πηγή ανάλυσης: (fractalart.gr)