
μέσα σε ένα μύθο κοινό.
"Παθιασμένος με τα γράμματα δεν υπήρξα ποτέ.
Ούτε με την τέχνη γενικά.
Η τέχνη και τα γράμματα ήταν για μένα
ο απαραίτητος περίγυρος μου για να κινούμαι.
Στο να μπορέσω να οδηγηθώ
στην πραγματική τέχνη,
με βοήθησαν οι φίλοι μου και η τάση μου γι' αυτήν.
Λοιπόν, η ανάγκη ενός χώρου
μες τον οποίο θα κινιόμουν, με οδήγησε,
και όχι το πάθος για την ποίηση ή την τέχνη.
Άλλωστε, όσους γνώριζα
παθιασμένους για την τέχνη,
ήσαν πολύ λίγο ενδιαφέροντες άνθρωποι,
που δεν μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη.
Το πάθος, γενικά, μου δημιουργεί ερωτήματα.
Αγαπώ τον έρωτα,
δεν είμαι παθιασμένος για τον έρωτα.
Αλλά πολύ περισσότερο,
όταν η τέχνη γίνεται πάθος,
οδηγεί σε παραμορφώσεις του ατόμου
και όχι σε διαμόρφωση ενός ατόμου.
Η τέχνη του τραγουδιού
αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα,
γιατί το τραγούδι μας ενώνει
μέσα σε ένα μύθο κοινό.
Κι όπως στο χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας,
για ν' ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις,
έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας,
για ν'ακολουθήσουμε μαζί,
τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις.
Κι όσο για τον κοινό μύθο,
που δεν υπάρχει στις μέρες μας,
τον σχηματίζουμε καινούριο
κι απ' την αρχή κάθε φορά.
Κάθε φορά,
που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη
να τραγουδήσουμε".
Μάνος Χατζιδάκις
Πηγή:
Video
Δημοσίευση σχολίου