Η γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών

Η γυναίκα ως πηγή έμπνευσης 

των Ελλήνων ποιητών 

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!…».

Είναι οι πρώτοι στίχοι ενός από τα πιο γνωστά ποιήματα του μεγάλου μας Οδυσσέα Ελύτη.

Τίτλος του ποιήματος «Ελένη»∙ Όνομα γυναίκας…

~*~

«… Άραγε τί ώρα νά 'ναι δίχως εσένα;

Γιατί κι ο χρόνος φεύγει παράξενα δίχως εσένα.

Κι ο ήλιος φωτίζει παράξενα. Σε ποιον να τον δώσω;

Περίσσεψε ο ήλιος, αγάπη μου, δίχως εσένα…

Κουβεντιάζουμε οι δυο μας μέσα στο άπειρο, αγάπη μου,

φως με φως… ».

Στίχοι του Νικηφόρου Βρεττάκου 
αφιερωμένοι σε μια γυναίκα…

~*~

Και ο αξεπέραστος Κωστής Παλαμάς, 
εμπνευσμένος κι αυτός από κάποια γυναικεία παρουσία, 
γράφει, πριν από έναν περίπου αιώνα:

«Ήρθα να δω τον ίσκιο της από το παραθύρι

πριν σβήσει το κερί,

τον ίσκιο απ’ το κεφάλι της την ώρα που θα γείρει

να γλυκοκοιμηθεί…

Το φως μου είν’ αβασίλευτο. Γνώρισα την Αγάπη,

σ’ έζησα πια, ζωή».

Στίχοι κατακλυσμένοι από φως, ομορφιά και τρυφερότητα. 

Νοήματα εκφρασμένα απλά και λιτά. 

Λόγια που εκπέμπουν ένα βαθύ, αιώνιο και αδιάψευστο μήνυμα, 

πως «ζωή» σημαίνει «αγάπη». Κι «αγάπη» σημαίνει «ζωή»…

Η γυναίκα ήταν, είναι και θα είναι, για πάντα, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης των ποιητών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο ολόκληρο…