Δε χόρτασες τόσον καιρό
Που σ έχουνε κεράσει
Πιοτό το δάκρυ μισεμού
Δεν πας να ξαποστάσεις?
Δεν ένιωσες θα ήθελα
Να μάθω και να ξέρω
Δεν αντιλαμβάνεσαι
Πόσο θα υποφέρω?
Να λέω για τα άσχημα
Μαντάτα εφευρίσκουν
Ή φεύγεις απ το χώρο σου
Και μας κακά μας βρίσκουν?
Πες μου αν το μετάνιωσες
Έστω και έτσι λιγάκι
Να απαλύνεις τις ζωές
Που μένουν απ το φαρμάκι?
Δεν τους λυπάσαι άχαρε
Και χιλιοκαταραμένε
Τα νιάτα έχεις ως σοδειά
Κήπων εσύ χαμένε.
Εικόνα 2: Η επίγνωση του καρκίνου του προστάτη
Λουλούδια θα ανθίζανε
Ευωδιές αυτές θα κερνούσαν
Μα χάλασες τα σχέδια
Κι έτσι παραλληρούσαν.
Στις όψεις τους χίλιες καρδιές
Αυτά σαν αντικρίζαν
Γενήκαν σύννεφα παντού
Στα ουράνια και θυμίζαν.
Τις όμορφες τους τις στιγμές
Εδώ κάτω στη γη μας
Τώρα ρέουν άφθονα
Δάκρυα στη θύμησή μας.
Μα ένα έχε στο μυαλό
Και κοίτα να συμφωνήσεις
Τράβα αλλού και γείρε το
Σε προσκεφάλι να αφορίσεις.
Το στερνό το χάδι σου
Να ναι μόνο απ' αγάπη
Κοίτα τον καθρέφτη σου
Και γίνε με μιας στάχτη.
Μόνο την απολαβή
Άφησε να τη ενιώσουν… όσοι από σένα λύγισαν ,εσένα να σκοτώσουν.
Δημοσίευση σχολίου