Ένα γράμμα προς τους αρμόδιους και προς όλους μας. Γράφει η Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου

Πίνακα; 1: "Ο θλιμμένος γέρος" (Στην πύλη της αιωνιότητας) του Vincent Willem van Gogh,1890

Ένα γράμμα προς τους αρμόδιους  

και προς όλους μας.

(20.04.2020) 

Γράφει η Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου

Ποιήτρια - Κειμενογράφος

Σκοτώνουν τα άλογα, σαν γεράσουν;...

Είναι λυπηρό το πως, αντιμετωπίζονται οι "ηλικιωμένοι", όλων των εποχών αλλά και αυτές τις δύσκολες μέρες, από τους αρμόδιους πολιτικούς και δημοσιογράφους όλων των Μ.Μ.Ε ( για το καλό τους)...

Βγαίνουν στο γυαλί περίλυποι και μιλούν για αυτούς.

Μιλούν για τους ίδιους που τους κόβουν την σύνταξη, κατά το πώς τους βολεύει, για το καλό της οικονομίας;

Είναι, αυτοί, που μένουν άνεργοι μετά τα 55 τους και δεν βρίσκουν δουλειά γιατί είναι ηλικιωμένοι;

Είναι οι ίδιοι, που είναι μεγάλοι να εργαστούν, αλλά οι νόμοι των συντάξεων, τους πάνε στα 67 και άνω;

Είναι αυτοί, που μέχρι να πάρουν, τις συντάξεις τους, καθώς υποβάλλουν τα χαρτιά, περνούν 1- 2 χρονάκια;

Τους ρώτησαν ποτέ, για το καλό τους, πως περνούν στο διάστημα αυτό;

Είναι οι ίδιοι, που στερούνται τα εγγόνια τους, για το καλό τους;

Αλλά είναι και οι ίδιοι που μεγαλώνουν τα εγγόνια τους, τις μισές ώρες του 24ώρου, γιατί δεν υπάρχουν δημόσιοι παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά και αντικαθιστούν τις κοινωνικές παροχές ενός κράτους;

Είναι αυτοί που εξυπηρετούν τους γονείς, γιατί οι κατώτεροι πενιχροί μισθοί τους, δεν φτάνουν για τους ακριβούς ιδιωτικούς σταθμούς, που δεν ελέγχονται ποτέ ή σπανίως;

Είναι αυτοί που λυγίζουν πρώτοι, για να μην λυγίσουν οι νεότεροι;

Και είναι αυτοί, που βγαίνουν, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, χωρίς αιδώ και αναγγέλουν:

" Σήμερα είχαμε 50 νέα κρούσματα και 5 νέους θανάτους, ήταν όλοι τους ηλικιωμένοι, άνω των 60 χρόνων ή είχαν υποκείμενο νόσημα"...

Ποιος σας είπε Κυρίες και Κύριοι, ότι αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να ζήσουν, όσα χρόνια τους χρωστά η ίδια η ζωή τους;

Σκεφτήκατε ποτέ, ότι, σας ακούν συγγενείς ή φίλοι, τα ίδια τα παιδιά τους ή τα εγγόνια;

Είναι αυτοί, που ενώ δεν τους παρέχετε σχεδόν τίποτα, τους "κράζετε" σε ουρές έξω από τράπεζες, λαϊκές, σούπερ μάρκετ, φαρμακεία.;

Διαβάσατε ποτέ στα απορημένα μάτια τους, κ.πολιτικοί και κ. δημοσιογράφοι, εκείνα τα "γιατί" τους;...

" Και ξάφνου εκεί που έπινα το καφεδάκι μου αραχτή στο καναπέ μου, βλέποντας και ακούγοντας ειδήσεις σ' ένα κανάλι, βλέπω σε πλάνο στην ουρά, έξω από τράπεζα τον κύριο Ηλία.

Ο κ. Ηλίας πρέπει να είναι γύρω στα 80 τώρα. Πριν μετακομίσει σε άλλον Δήμο έμενε στην γειτονιά μου. Ξέρω πως είναι μόνος και ένας αξιοπρεπής πολίτης. Ο γιος του παντρεμένος στην Γερμανία.

Τον είδα, λοιπόν, στο πλάνο να προσπαθεί να κρύψει το πρόσωπό του με το χέρι του....

Γιατί, τι είχε κάνει; Θέλησε να βγάλει κάποια μετρητά από την σύνταξή του...

Ποιος θα του ζητήσει τον λόγο, τι ήθελε τα μετρητά;

Ο κ. Ηλίας δεν είχε κανέναν δίπλα του να τον βοηθήσει για τα απαραίτητα. Και ούτε λόγος να γίνεται για υπολογιστή και τηλέφωνο μιας τεχνολογίας... Ούτε ο Δήμος του, μάλλον, βοήθεια στο σπίτι...

Ζούσε πάντα με την λιγοστή σύνταξή του και πάντα πιστός στους νόμους του κράτους.

Και τώρα τον στιγμάτιζε η τηλεόραση σαν ανυπάκουο και ανεύθυνο. Αυτόν και άλλους ηλικιωμένους πολίτες.

Και η κάμερα εκεί να επιμένει....

Άραγε πως αισθάνθηκαν;

Θύμωσα.

Αν ήταν γονιός μου, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα...

"Μας αδικεί η ουρά, γιατί δείχνει ότι δεν ξέρουμε πώς πρέπει να κάνουμε τη συναλλαγή μας, την ελεύθερη συναλλαγή μας, σε περιστάσεις, οι οποίες είναι εξαιρετικά ευαίσθητες και κρίσιμες για όλους μας", είπε η κ. Απαλαγάκη."

Άκουγα και τα επίσημα χείλη να τους κατακρίνουν...

Τότε θύμωσα πιο πολύ.

Μήπως νομίζουν, ότι όλοι οι ηλικιωμένοι διαθέτουν την τελευταία ψηφιακή τεχνολογία;

Μήπως διαθέτουν ένα παιδί ή εγγόνι δίπλα τους;

Μήπως ζουν σε ένα κράτος οργανωμένο για τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις;

Μήπως όλοι οι Δήμοι και χωριά έχουν το πρόγραμμα: "Βοήθεια στο σπίτι";

Έλεος, ας σταματήσουν τα πλάνα με τις γιαγιάδες μας και παππούδες μας, στα πλάνα ουρών, στις τράπεζες και φαρμακεία ή τροφίμων.

Και επιτέλους που είναι οι εισαγγελείς;

Επιτρέπεται η έκθεσή τους, χωρίς την συγκατάθεσή τους στα κανάλια;

Πήγαν τα κανάλια να μοιραστούν την μοναξιά τους και την ανημποριά τους;

Νομίζω πως αδικούμε τα περήφανα γηρατειά, έτσι, αποκαλούνται προεκλογικά.

Ας τα προστατέψουμε. Μπορεί να είναι γονείς ή παππούδες μας...

Πόσο σκέφτομαι τον κ Ηλία, την ντροπή που θα ένιωσε.

Που, αν τον ρωτήσεις, αν έχει κάτι ανάγκη, είμαι σίγουρη, θα απαντούσε

"Όχι παιδί μου, υπάρχουν άλλοι πιο ανήμποροι από μένα, σε ευχαριστώ."

Οι δημοσιογράφοι, που τραβούν αυτά τα πλάνα, ας κοιμούνται ήσυχοι και περήφανοι...

Το έκαναν το καθήκον τους. "

Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου

Ποιήτρια - Κειμενογράφος

2ος πίνακας: Προσχέδιο του ίδιου,

όπου βασίζεται ο 1ος πίνακας, 1882.

Μετά την δημιουργία του πρώτου πίνακα:

"Πιστεύω, έγραφε σε μια από τις τελευταίες επιστολές του προς τον αδελφό του Teo, ότι είναι πολύ καλύτερο να μεγαλώνει κανείς παιδιά, από το να δίνεται ολοκληρωτικά για να δημιουργήσει πίνακες. Όμως τώρα πια είμαι - ή τουλάχιστον αισθάνομαι - πολύ γέρος (ο Βαν Γκογκ ήταν τότε μόλις 37 χρόνων) για ν' αλλάξω πορεία. Αυτή η απραγματοποίητη επιθυμία ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν, όμως η ψυχική οδύνη εξακολουθεί να παραμένει".

"Η θλίψη θα κρατήσει για πάντα",

ήταν η τελευταία του φράση λίγο πριν ξεψυχήσει..."

Είχε δώσει τέρμα ο ίδιος στην ζωή του.

Πηγή: