ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΝΑ ΤΗΝ ΚΟΜΝΗΝΗ

Αφιέρωμα στην Άννα 

(την Κομνηνή και κάθε Άννα)

Και γράψε στη Περγαμηνή:

"Είμαι κι εγώ μια Κομνηνή"

Άννα μην κλαις, σήκω όρθια

και πάλεψε στου κόσμου την σκληρή αρένα,

μάχιμη στρατιώτης δήλωσε, μην φοβηθείς,

εξαπέλυσε φωτιάς δίκαια άσπρα βέλη.

Αφιέρωμα στην Άννα Κομνηνή. 

"Το Δεκέμβρη του 1083, η Aυτοκράτειρα Ειρήνη Δούκα, σύζυγος του Αλεξίου Κομνηνού, περίμενε την ώρα να γεννήσει στο δωμάτιο του Ιερού Παλατιού που ονόμαζαν Πορφύρα, 

όπου σύμφωνα με την παράδοση 

έπρεπε να γεννιούνται οι αυτοκρατορικοί γόνοι, 

που γι' αυτό το λόγο ονομάζονταν Πορφυρογέννητοι. 

Η στιγμή πλησίαζε, 

αλλά ο Βασιλεύς απουσίαζε από την Κωνσταντινούπολη 

λόγω της εμπλοκής του στον πόλεμο με τους Νορμανδούς. 

Τότε η νεαρή γυναίκα έκανε μία όμορφη χειρονομία. 

Καθώς αισθανόταν τους πρώτους πόνους, 

έκανε πάνω στην κοιλιά της το σταυρό της και είπε : 

"Περίμενε λίγο ακόμη παιδάκι μου, 

μέχρι να επιστρέψει ο πατέρας σου". 

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η μητέρα της Ειρήνης, 

φρόνιμη και σοφή γυναίκα, θύμωσε πολύ : 

"Και τι θα γίνει αν έρθει ο άντρας σου μετά από ένα μήνα ; Πως μπορείς να το ξέρεις ; 

Και τι θα κάνεις μέχρι τότε για να αντέξεις τους πόνους ; 

Τα γεγονότα, ωστόσο, δικαίωσαν τη νεαρή γυναίκα. 

Τρεις μέρες αργότερα, 

ο Αλέξιος έφτανε στην Κωνσταντινούπολη, 

προλαβαίνοντας να κρατήσει στην αγκαλιά του 

το κορίτσι που γεννιόταν. 

'Ετσι, με το θαύμα αυτό που σημάδεψε την γέννησή της, 

ήρθε στον κόσμο η 'Αννα Κομνηνή, 

μία από τις πιο εξαίρετες και διάσημες πριγκίπισσες 

που έζησαν στην Αυλή του Βυζαντίου". 

(Charles Diehl, Figures Byzantines, Παρίσι, 1908 - Σημ. Oι ημερομηνίες του Diehl δεν συμφωνούν απόλυτα με αυτές που θεωρούνται σήμερα πιο έγκυρες).

Άννα μην κλαις, σήκω όρθια

και πάλεψε στου κόσμου την σκληρή αρένα,

μάχιμη στρατιώτης δήλωσε, μην φοβηθείς,

εξαπέλυσε φωτιάς δίκαια άσπρα βέλη,

Άννα θυμάσαι? Δεν είναι αυτός ο κόσμος

που ονειρεύτηκες με τη Ρένα,

Άλλαξε τούτο τον κόσμο

της άπρακτης προγενέστερης γενιάς με χρυσό μέλι.

Άννα μην κλαις, έτσι αδύναμη σε θέλουν

να διστάζεις, μην τους κάνεις το χατίρι,

ξύπνα, και μαζί ξύπνησε Άννα όσους μπορείς,

όλοι είθε να συμβάλλουν στον αγώνα,

δεν είναι αυτό που περιμένεις,

θα'ναι δύσκολο, μα θα δικαιωθείς μικρό πειραχτήρι,

και μαζί θα δικαιώσεις όλους αυτούς

που για σένα χάθηκαν στη μάχη του στρατώνα.

Άννα μην κλαις, κοίταξε με, πρέπει να δράσεις

σε χρόνο εγγύ, γιατί αν όχι τώρα,

δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία,

η αιχμή του δόρατος παγώνει το λαιμό μου,

Άννα σε καλώ σε ταξίδι μακρύ,

μπροστά σου βρίσκεται του κόσμου η χώρα,

θα συναντήσεις αντιξοότητες σορό,

μα όλα τούτα για το δικό σου το καλό.

Άννα μην κλαις, άκουσε με,

γιατί αν δεν με ακούσεις θα κλαις μετά,

κλείσε τους το στόμα,

να αφήσουν το τότε, το τώρα μας καλεί,

Άννα το ξέρω, σε χτύπησαν, σε χτυπούν,

μα πρέπει να το αφήσεις για μετά,

το μέλλον είναι που από τούτη τη ξέφρενη πορεία

πρέπει να αλλάξεις, σε απειλεί.

Άννα μην κλαις, πρόταξε τα στήθη σου

μπρος στη μαύρη αραχνιά τους χθες,

χαμένοι καιροί

που στο διάβα τους ανέστειλαν το ήθος, τι τα θες;

Άννα σε κούρασα τόση ώρα?

Και δεν σε κούρασαν αυτοί τόσα χρόνια?

μανιωδώς φώναξε σε όλους

όσους σε κουράζουν, ήρθε η ώρα για τα χιόνια.

Άννα μην κλαις, εμένα κιτρίνισε η ψυχή μου,

εσένα σπαρταρά ακόμα,

βάψε με το πηχτό σου αίμα τους τοίχους

της ανερμάτιστης αυθάδειας τους,

κούφανε με την ζωηρή λαλιά σου

τα τύμπανα αυτών που ποτέ δεν μας άκουσαν,

κάψε με το φλογερό σου βλέμμα

τα μάτια που δεν ντράπηκαν να μας αντικρίσουν.

Άννα μην κλαις...

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι

Άννα μην κλαις

θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή

Άννα μην κλαις

στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει

Άννα μην κλαις

Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά

Άννα μην κλαις

Σαν γυρίσω ξανά

θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.

Ο στρατός ξεκινά...

"Το "Άννα μην κλαις" του Bertolt Brecht
έγραψε ο Θάνος Μικρούτσικος και το πρωτοτραγούδησε 
ο Γιάννης Κούτρας το 1978 
στο δίσκο "Μουσική πράξη στον Brecht". 
Έπειτα το ερμήνευσαν η Μαρία Δημητριάδη, 
η Δήμητρα Γαλάνη και η Μίλβα.
Το τραγούδι έχει ξεκάθαρες πολιτικές αναφορές και μιλά 
για την ελπίδα που πρέπει να έχει ο άνθρωπος 
όταν ζει κάτω από συνθήκες ανελευθερίας. 
Πάντα θα υπάρχουν παράγοντες 
(εξουσία, πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης κτλ.) 
που θα καταδυναστεύουν 
την ελευθερία και τα δικαιώματά μας. 
Όμως εμείς δεν πρέπει ούτε να επαναπαυόμαστε 
ούτε να παύουμε να προσπαθούμε 
ή να χάνουμε την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, 
ακόμα κι αν μας διαβεβαιώνουν 
πως οι αλλαγές που έρχονται είναι για το καλό μας.
(http://old.musiccorner.gr/extras/song/55.html)"
Bertold Brecht

απόδοση: Μάριου Πλωρίτη