«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτερ τους Θεού, φύλαξόν μοι υπό την Σκέπη Σου».

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι

Μήτερ τους Θεού, 

φύλαξόν μοι υπό την Σκέπη Σου».

Ξέρετε ποιο είναι το βαθύ νόημα 

των λόγων αυτών;

Σε σένα αφήνω, Παναγία μου, 

όλη μου την ελπίδα.

Κι Εκείνη μυστικά μας απαντά:

«Δεν σας φυλάω, παιδιά μου, 

επειδή είμαι μόνο Μάνα του Θεού, 

αλλά επειδή είμαι και Μάνα δικιά σας. 

Σας λατρεύω και σας αγαπώ, 

όπως αγαπώ τον Γιο μου! 

Σας πονώ και σας σκεπάζω, 

όπως πόνεσα και σκέπαζα πάντα τον Γιο μου!

Με την ίδια αγάπη αγαπώ κι εσάς, 

όπως αγαπώ κι Εκείνον, 

γιατί εσείς είσαστε τα δικά Του τα παιδιά. 

Είστε τα δικά Του κρινολούλουδα. 

Εάν εσείς πάθετε κάτι, 

αν σας συμβεί κάτι θλιβερό, 

ο ίδιος μου ο Γιος  στεναχωριέται 

και κοντά στον Γιο μου στεναχωριέμαι κι εγώ. 

Κάθε πόνος δικός σας, 

κάθε θλίψη δικιά σας 

είναι και πόνος και θλίψη του Γιου μου. 

Και κάθε θλίψη και πόνος του Γιου μου 

είναι και δικιά μου θλίψη, 

γιατί είμαστε όλοι μία οικογένεια. 

Μία Αγία οικογένεια, 

ο Πατέρας μας στον ουρανό, 

ο μονογενής Του Υιός, 

το Άγιο Πνεύμα,

εγώ και όλοι εσείς. 

Γι’ αυτό, 

όποτε έρχεστε στην αγκαλιά του Γιου μου, 

έρχεστε στην αγκαλιά του ουρανού.

 Όποτε φεύγετε από την αγκαλιά του Γιου μου, 

φεύγετε και από την αγκαλιά του ουρανού 

και τότε είναι που φοβάμαι. 

Τότε είναι που πονάω. 

Τότε είναι που θλίβομαι, 

γιατί δεν ξέρω, 

πως θα σας βρει ο πονηρός. 

Πως θα σας βρουν οι δυνάμεις του σκότους, 

για να σας σκοτίσουν τον νου 

και να σας θλίψουν και στη ψυχή, 

μα και στο σώμα».

Απόσπασμα από Κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη