Οι υγειονομικοί είμαστε ιδιαίτερα ανήσυχοι για την εξέλιξη της πανδημίας και κυρίως για τον τρόπο που επέλεξε η κυβέρνηση να την αντιμετωπίσει. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα, δέχεται τεράστια πίεση, τα νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε “νοσοκομεία μιας ασθένειας”.
Δεν έχουν δημιουργηθεί νέες κλινικές για νοσούντες από κορωνοϊό. Μετατροπή κρεβατιών και κλινικών έχουμε. Ωστόσο, η κυβέρνηση επιστράτευσε τα επικοινωνιακά αντανακλαστικά της, βαπτίζοντας την παραπάνω κατάσταση “αύξηση της δυναμικότητας του ΕΣΥ“.
Καταργήθηκαν χειρουργεία και δημιουργήθηκαν πρόχειρες ΜΕΘ που σίγουρα δεν πληρούν τους όρους ασφάλειας. Στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, για παράδειγμα, έχουν συρρικνωθεί έξι χειρουργικές κλινικές σε όροφο όπου λειτουργούσε μία. Λειτουργούν με ελάχιστο προσωπικό γιατί το υπόλοιπο απασχολείται στις κλινικές covid.
Έχουν επιταχθεί δύο ιδιωτικές κλινικές στη Θεσσαλονίκη, ο «Σαραφιανός» και το Κέντρο Αποκατάστασης «Αρωγή», που θα αποζημιωθούν με το διπλάσιο νοσήλιο, ακόμη και όταν οι κλίνες παραμένουν κενές και αναξιοποίητες.
Από Κυριακή 29/11 άρχισαν να μεταφέρονται ασθενείς από νοσοκομεία στο Κέντρο Αποκατάστασης «Αρωγή» για απλή νοσηλεία. Eνώ στην κλινική «Σαραφιανός»- που είχε εκκενωθεί από ασθενείς που φιλοξενούσε εδώ και δύο εβδομάδες- διενεργήθηκαν έλεγχοι από αρμόδια κλιμάκια, ωστόσο προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια επίσημη ανακοίνωση σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι.
Και οι υπόλοιποι non-covid ασθενείς; Οι χρόνιοι ασθενείς; Είναι θωρακισμένοι;
H απόφαση της δραστικής περικοπής των τακτικών χειρουργείων και της αναστολής των εξωτερικών ιατρείων, η άτακτη μετατροπή παθολογικών κλινικών σε κλινικές COVID, η μη πραγματοποίηση αιματολογικών και διαγνωστικών εξετάσεων, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα εκτινάξει τη νοσηρότητα.
Κι ας μην ξεχνάμε τις περιπτώσεις ανασφάλιστων ασθενών που δεν μπορούν να κάνουν εξετάσεις δωρεάν εκτός των Δημόσιων Δομών Υγείας. Σε περίπτωση που πρέπει να παραπεμφθούν σε ιδιωτικά επιταγμένα νοσοκομεία το κράτος οφείλει να διασφαλίσει ότι δεν θα χρεωθούν για οποιαδήποτε ιατρική πράξη θα γίνει σε αυτά.
Το υγειονομικό προσωπικό;
Μάλλον ούτε θωρακιστήκαμε ούτε τεθωρακιστήκαμε. Οι διαχρονικές ελλείψεις του ΕΣΥ αναδεικνύονται τώρα πιο εκρηκτικές. Στο ΓΝΘ Ιπποκράτειο έχουν γίνει 180 προσλήψεις συμβασιούχων διαφόρων ειδικοτήτων, από αρχές του έτους. Φτάνουν όμως όταν οι κενές οργανικές θέσεις είναι 700, όταν προσωπικό αποχωρεί λόγω συνταξιοδότησης, όταν πρέπει να προστατέψεις και τις ευπαθείς ομάδες εργαζομένων;
Θωράκιση θεωρείται η μετακίνηση προσωπικού προς τα νοσοκομεία από Κέντρα Υγείας; Όταν αντί να υπάρχει γενικευμένη εμπλοκή της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στη διαχείριση του covid στην κοινότητα, αυτή αποδεκατίζεται;
Μετακίνησαν στο Ιπποκράτειο (για 12 μέρες τελικά) 5 νοσηλευτές από το Νοσοκομείο Κομοτηνής και 10 από δομές υγείας της Κρήτης η οποία παρουσιάστηκε στα ΜΜΕ σαν αποστολή εξιδεικευμένης ομάδας στην Εντατική.
Η αλήθεια είναι πως οι δυο μόνο συνάδελφοι είχαν δουλέψει σε ΜΕΘ. Το βάφτισαν «εθελοντισμό»…Συναδελφική αλληλεγγύη προτιμώ να το χαρακτηρίσω. Ο εθελοντισμός είναι μεν πολύμορφος αλλά προαπαιτούμενο σε όλες του τις μορφές είναι η προσωπική πρωτοβουλία.
Οι νοσηλευτές ρωτήθηκαν από τις διοικήσεις και δέχτηκαν. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις και τη συναδελφική αλληλεγγύη των νοσηλευτών που δέχτηκαν να μετακινηθούν και τους ευχαριστούμε. Δε μπορεί όμως το κράτος να επαφίεται στην καλή πρόθεση και την δράση των νοσηλευτών.
Γιατί εθελοντισμός μπορεί να χαρακτηριστεί και το έργο των νοσηλευτών όταν θα κληθούν να αφήσουν τα τμήματα τους για να βοηθήσουν συναδέλφους τους σε κορωνοκλινικές. Όταν κανείς δεν σχολάει στην ώρα του, με τη στολή χωρίς να ξεκουράζονται ούτε μισάωρο.
Όταν υπάρχουν τρεις νοσηλεύτριες σε κάθε απογευματινή και βραδινή βάρδια για 50 ασθενείς covid με ένα ατελείωτο, ατελείωτο τρέξιμο. Όταν οι λίγοι σε αριθμό τραυματιοφορείς έχουν γίνει «λάστιχο». Ενώ ταυτόχρονα τα κρούσματα στο προσωπικό αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Πηγαίνουν σπίτι κατάκοποι έχοντας τον φόβο μήπως κόλλησαν τον ιό και τον μεταφέρουν στην οικογένεια τους. Πολλοί αποφεύγουν και τα παιδιά τους να αγκαλιάσουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα κι ας μην είναι ευρύτερα γνωστή.
Ο εθελοντισμός δεν προβάλλεται, δεν αυτοπροβάλλεται, δεν φωνασκεί, δεν επιδεικνύεται γιατί τότε χάνει το βαθύτερο νόημα του που είναι η ανιδιοτέλεια. Και στην τελική, αν αναζητάμε ήρωες και εθελοντές, τότε κάτι πάει λάθος.
Όταν η ελληνική κοινωνία δεν έχει επαγγελματίες υγειονομικούς θωρακισμένους με γνώσεις και μέσα, τότε θα αναζητά ήρωες και εθελοντές.
Ούτε «εθελοντές» λοιπόν ούτε «ήρωες»…
Πόσες λέξεις ακόμη θα αδειάσουν από το περιεχόμενο τους και θα γίνουν ελαφρές σαν πούπουλα; Επαγγελματίες υγείας είμαστε, άνθρωποι όπως όλοι, με τους φόβους μας, τη θλίψη μας, τον θυμό μας, γιατί δουλεύουμε σε συνθήκες ιδιαίτερα δύσκολες. Και είναι ξεκάθαρο πώς το δημόσιο σύστημα υγείας έχει φτάσει σε οριακή κατάσταση.
Τελικά, θωρακιστήκαμε;
Υ.Γ Συνεχίζουμε να φοράμε τις μάσκες και δουλεύουμε ο καθένας από το πόστο του (γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, διοικητικοί, τεχνικοί, εργάτες κλπ) για το κοινό, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα και τους υπεύθυνους
Αθανασία Νούνη
Νοσηλεύτρια
Μέλος Δ.Σ Σωματείου Εργαζομένων
ΓΝΘ Ιπποκράτειο
Δημοσίευση σχολίου